Pejzaże sentymentalne

Męczy mnie to wszystko. 

Za dużo jest przedmiotów - jak powiada jeden z moich przyjaciół. 

Trzeba wybrać tych kilka, które mają zostać twoimi towarzyszami 

aż do samej śmierci.

Jarosław Iwaszkiewicz "Pejzaże sentymentalne"

Zostały do dzisiaj. Drobiazgi. Skrawki. Chwile uchwycone w notesie lub na przypadkowej karteluszce. Przedmioty będące świadectwem życia. Zapisem codzienności. Podszewką twórczych zmagań ze światem i sobą samym. Zebrane. Utrwalone na kliszy z delikatnością z jaką dotyka się intymności. Wstrzymuje oddech by nie zniszczyć wyjątkowości pochwyconej chwili i pejzaży sentymentalnych. By nie zburzyć światła prześlizgującego się pomiędzy kartkami notatnika, dziurkami guzika od marynarki czy zatrzymanego na koniuszkach starego pędzla do golenia, stojącego dumnie między flakonami pachnącymi ulotnością i przemijalnością zapachu zagranicznej wody kolońskiej. Samego życia. 

Duchy 

Fot. Olga Świątecka  Puap collective. 

Zdjęcia zrobiono w Muzeum Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów w Stawisku

W gabinecie 

Fot. Olga Świątecka  Puap collective. 

Zdjęcia zrobiono w Muzeum Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów w Stawisku

Szara strefa 

Fot. Olga Świątecka  Puap collective. 

Zdjęcia zrobiono w Muzeum Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów w Stawisku

Książka Anny Król "Rzeczy. Iwaszkiewcz intymnie"

wyd. Wilk&Król Oficyna Wydawnicza

Od dzisiaj dostępna w wersji elektronicznej. 

Gorąco zachęcam do zajrzenia i poddania się oczarowaniu 

spoglądającemu z obiektywu aparatu i zatrzymanego słowem.

rzeczy_iwaszkiewicz_intymnie

Ja poczekam. Na szelest kartek, zapach papieru i dotyk. Intymność.

Książka na księgarnianych półkach już w październiku, 

 wtedy więcej o męskim świecie rzeczy 

i drobiazgów Jarosława Iwaszkiewicza.

*************************************************

Dziękuję Oficynie Wydawniczej Wilk&Król 

oraz GoCulture. Komunikacja dla kultury 

za udostępnienie zdjęć i materiałów

Wykopalisko glinianych grymasów

Zdejmujesz koszulę przemoczoną deszczem przylegającą do ciebie ściślej niż ty sam patrząc jak z rękawa wysypują się nitki przetartych nerwów wyrwanych przenikliwością wspomnień.
Rozsypują niczym pudełko szpilek docierających do rdzenia istnienia. Nadszarpniętej struny iluzji. 

Owijasz je wokół znieruchomiałych nadgarstków w szeregu liczb wklęśniętych w ostatni oddech rozpięty jak pajęczyna między palcami wyrastającymi ze skorupy bezimiennego kamienia.

Terakotowa armia. Wykopalisko glinianych grymasów ustawionych na parapecie okno niewidzącego drugiej strony. Zawieszone w próżni opustoszałych mieszkań. Odkopujesz je spod warstwy popiołu.
Przywracasz cienie z pozagrobowych zaświatów na jedno wybicie taktu zegara. Twoje zagajanie ran.
Strzepujesz je z siebie jak zdejmujesz koszulę przemoczoną deszczem przylegającą do ciebie ściślej niż ty sam.

Profil księżyca

Obłoki, straszne moje obłoki,

jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi,

chmury, obłoki białe i milczące,

patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi

i wiem, że we mnie pycha, pożądanie

i okrucieństwo, i ziarno pogardy

dla snu martwego splatają posłanie,

a kłamstwa mego najpiękniejsze farby

zakryły prawdę. Wtedy spuszczam oczy

i czuję wicher, co przeze mnie wieje,

palący, suchy. O, jakże wy straszne

jesteście, stróże świata, obłoki! Niech zasnę,

niech litościwa ogarnie mnie noc.

Czesław Miłosz

wiersz "Obłoki"

Zamykasz w dłoniach profil księżyca dostrzegając niewidoczną połowę siebie.
Sumę wszystkich wad i ułamków zalet zagłębionych w skórze jak kratery oczu Uranosa.
Niczym lata świetlne zgaszone nad grudką wyschłej ziemi wyłaniającej się z chaosu ciemności.
W popękanych żłobieniach życiodajnych pragnień.
Na dnie mitycznego świata wypełnionego lepką samotnością szukasz źródła przetrwania odsłaniającego kotary zwęglonego sklepienia nieba.
Drogi wytyczanej przepalonymi żarnikami gwiazd spadających z wygasłych rydwanów.
Obłoków nocy złożonych w Twoich dłoniach jako jałmużnę za kolejny świt.