Profil księżyca

Obłoki, straszne moje obłoki,

jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi,

chmury, obłoki białe i milczące,

patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi

i wiem, że we mnie pycha, pożądanie

i okrucieństwo, i ziarno pogardy

dla snu martwego splatają posłanie,

a kłamstwa mego najpiękniejsze farby

zakryły prawdę. Wtedy spuszczam oczy

i czuję wicher, co przeze mnie wieje,

palący, suchy. O, jakże wy straszne

jesteście, stróże świata, obłoki! Niech zasnę,

niech litościwa ogarnie mnie noc.

Czesław Miłosz

wiersz "Obłoki"

Zamykasz w dłoniach profil księżyca dostrzegając niewidoczną połowę siebie.
Sumę wszystkich wad i ułamków zalet zagłębionych w skórze jak kratery oczu Uranosa.
Niczym lata świetlne zgaszone nad grudką wyschłej ziemi wyłaniającej się z chaosu ciemności.
W popękanych żłobieniach życiodajnych pragnień.
Na dnie mitycznego świata wypełnionego lepką samotnością szukasz źródła przetrwania odsłaniającego kotary zwęglonego sklepienia nieba.
Drogi wytyczanej przepalonymi żarnikami gwiazd spadających z wygasłych rydwanów.
Obłoków nocy złożonych w Twoich dłoniach jako jałmużnę za kolejny świt.