Słońce przewleka złote nitki przez dziurki po zszywkach.
Ślady jak ukąszenie węża. Dwoje małych oczu Judasza.
Główki zapałek znad piśmiennego blatu zgaszonych słów.
Przez dziurki po zszywkach.
Wyglądasz kartki wyrwanej z kontekstu.
Przewlekasz sens istnienia łącząc dwie strony tej samej treści.
Po wstążce z letnich warkoczy ocalałej poezji.
Przez dziurki po zszywkach. Zostaje ślad.
Polecany post
Tak czyta się tylko raz
Najbliższy jest mi jednak Wojtek Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co p...
-
Ten moment przebudzenia, gdy pojawiają się pierwsze myśli dnia; człowiek zadaje sobie pytanie - skąd się tam biorą, oczekując naszej świ... -
Nauczyć się samotności tego co obok mnie Dzielić ją tak jak gospodarz dzieli chleb po trudzie zasiewów Dźwigać jego niepokój o przyszłe ...
Po wszystkim zostaje ślad Małgosiu,przecież nic w przyrodzie nie ginie ,więc i po nas zostaną niewidoczne dziurki we wszechświecie.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam gorąco w tę gorącą noc:)) Molekułka
Pięknie to ujęłaś Molekułko. Serdeczności :)
Usuń