W cienkiej powłoce codzienności

Poranek wyłonił się zza przeźroczystości szklanej ściany nieodziany,

nienazwany niewinnością stanął za zamkniętymi powiekami
w szczelinie szukając źrenicy ożywienia, dowodu życia, pragnień
bez przyszłości zbierając krople zanurzone w pustym dnie nienasycenia.
Filiżanki w szeregu ustawionego porządku zdarzeń jak nuty na pięciolinii
zapomnianych dźwięków poruszane niezgrabnie na starym fortepianie, tańczą.
Darowizna pokoleń z gruzów historii podnosi zmęczone ramiona i zbiera popiół
niedowidzących spojrzeń, twarzy zanikających z nieoszklonych framug okien
opustoszałych przed laty domów. W poszukiwaniu siebie. Oddech zawisł na klamce

otwierając drzwi nowego życia zamkniętych w walizce spakowanych starych gałganków, 

porzuconych szmacianych lalek w kształcie skulonego bólu wyrastających na szarość 

sięgającą przyziemnego przemijania. Śladami stóp zanurzonych w przydrożnej kałuży 

wypłowiałego na słońcu lata skrzypiąc przebrzmiał w swoim pięknie zeszłoroczny śnieg

obrysowując granicę mikrokosmosu szczerości. Cieniem obejmując chwilę zmienności
przyzwyczajeń w cienkiej powłoce wyczekiwanej codzienności pierwszego oddechu.