Odrobinka życia

Wieczysta tajemnica ujawnia się najpełniej w małym piasku, w "odrobince życia" (...)

Piotr Paziński "Rzeczywistość poprzecierana"

Prują się skrawki przerwanych nagle snów, szamoczą pragnienia w bezradności obserwując szklistą przezroczystość spływającą obcym chłodem na przygarbione plecy. Tak łatwo spłycić każde niewypowiedziane słowo wtłoczone w pośpiech codzienności wystukiwanej na klawiaturze telefonu. Rozsypać się niczym ziarenka piasku. Emotikony, bez wyrazu. Choćby najdrobniejszego. Okradać z wrażliwości. 

Naciągam na siebie stary sweter. Jakkolwiek ciepły, to pełen supłów i splątań niemożliwych do rozsupłania. Wyciągnięte nitki włóczki wyglądają zza przerzedzonej warstwy oziębłości osiadającej na parapecie okna niczym poranny szron. Zdrapuję jego cienką warstwę chcąc dotrzeć do oryginalnego płótna i splotów nerwów tętniących podskórnie. Poraniona zamykam okno. Chowam dłonie w przydługich rękawach poprzecieranej rzeczywistości. 

KLISZE PAMIĘCI

W naszym "składzie" pamięci istnieją "karteczki"

klisz zarejestrowanych przez nasze zmysły.

Przeważnie szczegóły z pozoru nic nieznaczące,

biedne, odpadki, jakieś wycinki...

NIERUCHOME!

I co ważniejsze: PRZEŹROCZYSTE. Jak negatywy

Aparatu fotograficznego.

Można je nasuwać jedne na drugie.

Dlatego nie należy się dziwić, że np.

wypadki odległe łączą się z dzisiejszymi,

postacie się mieszają, mamy poważne kłopoty

z historią, moralnością i wszelkimi

konwencjami".

Tadeusz Kantor, Niech szczezną

z książki Piotra Pazińskiego "Poprzecierana rzeczywistość"

wyd. Austeria, Kraków - Budepeszt 2015