Postać i nowalijki

Próbował delektować się wstającym z uśpienia życiem natury, skąpanej w zielonościach. - Na wiosnę każdy dzień smakuje nowalijkami – pomyślał spoglądając na purpurowe brzuszki rzodkiewek. Nie pamiętał kiedy je kupił. Nie zapisał tego. Na pewno pamięta, że na poduszce coraz dłużej pozostaje ślad zaspanego policzka, a w powietrzu unosi zapach mleka z miodem. Ptaki od rana przepłukują gardła kropelkami skradzionymi z nocnej mgły. Spojrzał na swoje dłonie. Wyglądają na staruszeńkie, obdarzone niejedną wiosną już przebrzmiałą między wierzchołkami niezgrabnych palców próbujących uchwycić szklankę w metalowym koszyku splecionych pnączy.
Jak być lepiej przygotowanym na kolejny stary dzień? Rozejrzał się po sypialni w poszukiwaniu młodości. Może została na dnie niewyśnionego snu, a może pozostała zdradliwie utkwiona w zagnieceniach prześcieradła, w rogach wykrochmalonych poszewek. - Gdzie jest wczorajszy ‘ja”? – wyszeptał do nikogo. Woda nie zmywa zmarszczek. Przetarł lustro. Nic się nie zmienia. Za oknem nieśmiałe promienie słońca prześlizgują się po skali ciepła. Jak utrzymać temperaturę uczuć wobec życia. Odnosił wrażenie, że ostatnio zdecydowanie spada. Może to i dobrze, już nie będzie nawiązywało się między nimi nic mocniejszego. Takiego uzależnienia obawiał się zawsze, uzależnienia od codziennego oddechu, nawet najbardziej płytkiego, ale wyczekiwanego w podszyciu porannego przebudzenia. Był moment, że jego zażyłość z życiem obierała nazbyt szybkiego tempa. Zachłanności, do której on sam jeszcze nie dojrzał. Potrzebował więcej czasu na oswojenie się z żywiołem wiecznych odejść i powrotów. Zbyt rychło następujących po sobie porach dnia i nocy. Ileż razy przewracał się próbując nadążyć za tą zmiennością, pragnąc sprostać oczekiwaniom pokładanym w jego wątłym przystosowaniu do napotykanych nieprzewidywalności losu.
Otworzył szeroko okno. Kolejny oddech. Jak długo jeszcze może mu ufać? Prowadził z życiem swoistą grę, ono i on, wystawiając siebie na największe próby, poddając w wątpliwość uzasadnienie własnego istnienia, istnienia czegokolwiek. Tak często za nim nie nadążał. Za życiem, za oddechem, a przecież z każdym dniem coraz trudniej było mu istnieć bez tego zatracania się w podążaniu do kolejnego z nim spotkania. Niewysłowionej między nimi rozmowy.
Teraz to nawet wysokie schody stawały się dla niego, z każdym dniem, coraz większym wyzwaniem. Codziennie pokonywane stopnie, do wtajemniczenia i zgłębienia własnej wytrzymałości, determinacji w osiąganiu kolejnego celu, a ostatnio stał się on szalenie prozaiczny, drzwi mieszkania na trzecim piętrze starej kamienicy. Do windy nie wsiadał przenigdy. Nie potrafił zmierzyć się z dźwiękiem zatrzaskiwania się metalowych drzwiczek i tego nienaturalnego zniewolenia niewielką przestrzenią. Oderwania od ziemi. Nie umiał odnaleźć się w swoistej próżni wąskiej kabiny nad którą nie miał kontroli. Odnosił wrażenie,  że funkcjonowała jakby niezależnie od niego, uzależniając się tylko na krótki moment jednego przycisku. Potem żyła swoim życiem, a on utkwiony w niej, bezsilny w razie jakiejkolwiek awarii. Zbyt dużo usterek w jego życiu już zaistniało, trudnych do naprawienia. Nie miał ochoty na dobrowolne skazywanie siebie na ewentualność pojawienia się kolejnej.
Ona raz utknęła w windzie. A tyle razy prosił ją by sama nie wsiadała. Jej krzyk przeszył mury do szpiku kości leżących w milczeniu pod ziemią. Ale ona wolała jeździć windą. Jeszcze długo po wojnie wyjście z mieszkania było dla mniej walką z własnymi stopami. Wciąż zdawało jej się, że chodzi po ludzkich szczątkach śpiących w bezimiennym zapomnieniu pod miastem. Winda ją odrywała od własnych wspomnień. Potrafiła jeździć nią bez żadnego uzasadnienia. Godzinami. W końcu stłukła szklane drzwiczki za kratami nie mogąc unieść dłużej kruchości świata, za którym się wciąż chowała.
Pokroił rzodkiewki w plasterki i ułożył na okrągłej kromce kajzerki, która wyglądała jak kolorowy kapelusz noszony na wiosnę. Pamiętał, że nie miała umiaru w przymierzaniu kapeluszy. Z większym umiarem, ale wytrwale, przymierzała się do własnej zagłady.
Szczypta soli. Smak nowalijki. Jakże uderzająca jest intensywność odrodzenia się natury. Czy jest jej cząstką?


17 komentarzy:

  1. Nigdy nie kojarzyłem wiosny z nowalijkami, ale to ciekawe skojarzenie.
    Nie boję się windy. Nawet po ostatnim incydencie, kiedy zostałem w niej zatrzaśnięty i nie mogłem wyjść.
    Boję się natomiast niepoczytalności ludzi. Robią wtedy takie rzeczy, które są nie do pomyślenia.


    Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Każdy z nas się pewnie czegoś boi. Ważne, by strach nie stał się silniejszy od nas. Pozdrawiam Cię serdecznie i uważaj na windy, nie daj się złapać w ich pułapkę :) "Kocie łby" bardzo mi się podobają.

      Usuń
    2. Dziękuję i obiecuję: nie dam się złapać! :-)

      Pozdrawiam!

      Usuń
  2. Kiedyś nowalijki kojarzyły się tylko z wiosną ,a dzisiaj kojarzą się ze szklarniami i chemią ,więc raczej nie objadać się nimi ,poczekać na te prawdziwe.Starość ,proszę Boga bym do końca swoich dni była sprawna i staram się jak umiem ją podtrzymywać i zachować
    Pozdrawiam serdecznie :))Molekułka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Starość. Czekam by położyć swoją dłoń na jej policzku i spojrzeć jej w oczy. Oby nie rozczarowała. Pozdrawiam majowo Molekułko :)

      Usuń
    2. Małgosiu,nie czekaj ,ona sama przyjdzie i to tak szybko ,że aż niewiarygodne i raczej rozczarowuje a najgorsze ,że jak już przyjdzie to można czekać już tylko na jedno
      Pozdrawiam melancholijnie:))Molekułka

      Usuń
  3. Najbardziej boję się w tego, aby nie być dla nikogo ciężarem i do końca być osobą poczytalną.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciężar lat wydaje się i tak wystarczający dla osoby go noszącej, nikt nie chciałby nim obarczać innych. Ja bym tylko chciała być przytulana, do końca. Nie pozostać tylko w towarzystwie swojej samotności, którą bardzo lubię, ale może kiedyś już nie wystarczyć. Pozdrawiam serdecznie.

      Usuń
  4. Małgosiu Droga, zachwycam się każdym zdaniem przez Ciebie napisanym. Tak pięknie ubierasz w słowa każdą najprostszą nawet czynność. Lubię nowalijki i one zawsze kojarzą mi się z wiosną, ale do windy podobnie jak Postać nie lubię wsiadać i robię to tylko wtedy, kiedy nie mam wyboru. Ściskam Cię najmocniej i życzę przyjemnego majowego wypoczynku:)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Kochana Genevieve, wiosna, nowalijki na to czeka się całą, długą zimę, kiedy smaki i kolory jakby były zamrożone i rozbielone. Tobie także życzę pełnego aromatów i kolorów majowego wypoczynku. Ucałownia :)))

    OdpowiedzUsuń
  6. Małgosiu, piękne opowiadanie. Ja do Starości wolę dotrzeć powoli, po schodach, a windą ... do nieba. Serdeczności!

    OdpowiedzUsuń
  7. starosc... moze to dar , gdy przychodzi zapomnienie ... teskst wspanialy, ciesze sie , ze wpadlam, to bylo przyjemne !!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za odwiedziny. Miło Cię tutaj zastać. Serdeczności.

      Usuń
  8. Małgosiu piszesz pięknie i czuję Twoją duszę nawet kiedy chowasz się za Postać :-) życzę Ci abyś zawsze miała przy sobie kogoś, kto Cię przytuli i dla kogo będziesz najważniejsza nawet wtedy, kiedy przyjdzie czas zmierzenia się z kolejnym oddechem :-) Przytulam Cię i ściskam, serdeczności :-)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Elu Kochana, dziękuję za tak piękne słowa, Twoje widzenie więcej. Ciężko ostatnio oddychać, ale ściskam Cię najmocniej i dziękuję za powiew słodkiego powietrza. Ucałowania!

      Usuń

Polecany post

Tak czyta się tylko raz

Najbliższy jest mi jednak Wojtek Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj  zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego,  co p...